The End.................
Door: luusgies
Blijf op de hoogte en volg Giselle
02 Augustus 2010 | Namibië, Windhoek
Dag 23 – 6 december 2009 280 km
Half 10 vertrokken uit AiAiba Lodge. Iets vertraging omdat we gingen wachten op wat Duitsers die iets van pech hebben met hun auto. Dan naar Okahandja en op een markt een héél groot masker en 2 beelden gekocht voor N$ 900 (zo’n 85 euries). Veel te veel, maar Luus was er even niet helemaal bij. Ach, de verkoper heeft een goede zondag. Nu nog het masker zien mee te krijgen in het vliegtuig. En inpakken!
We bellen VCR of de auto iets later dan 14.00u terug mag en dat is geen probleem. Als we maar zorgen om uiterlijk 15.15u terug te zijn. Want om half 4 is de transfer al naar de luchthaven. In Windhoek nog even bij Kentucky Fried Chicken gegeten. Toch raar dat wij alleen maar in het buitenland fast food eten. Eerder in Borneo ook eens bij de Mac gegeten, doen wij in Nederland nooit! Toen had ik er echt wel behoefte aan, maar hier niet zo. We zijn eerst langs Joe’s Beerhouse gereden, maar daar kon je alleen aanschuiven voor een buffet en daar hadden wij geen trek in. En voor het gemak maar KFC binnengegaan. En het was lekker! Iets na 3-en zijn we weer bij VCR en wordt de auto afgetankt en gecontroleerd en goed bevonden. Toch weer een opluchting, naast de tevredenheid die wij al hadden toen wij het hek binnenreden. Namelijk absoluut geen problemen met de auto gehad, géén lekke banden of andere gekkigheid. Wat niet zo gek zou zijn in Namibië. De wegen zijn beter dan verwacht, maar het blijft gravel en veel steen. Op de teller staat 3761km, waarvan zo’n 800 in Etosha! Het klinkt veel, maar er zijn hele volksstammen die in 3 weken veel meer rijden. Voor ons was dit prima zo, al kan ik me wel voorstellen dat mensen meer rijden. Het is een genot om hier door het afwisselende landschap te toeren. Om kwart over 4 zijn we dan bij het vliegveld. Het masker was al ingepakt in bubbeltjesfolie door wat aardige jongens bij VCR en wordt op het vliegveld nogmaals ingepakt. Bij het inchecken wordt ons verteld dat hij met de handbagage mee mag! Dat wordt lachen, kijken wat de stewardessen daarvan vinden. Zie het niet zitten om met iets van ongeveer 1,50 meter tussen ons in te gaan zitten. En boven ons zal hij niet passen. We zien wel. Ik laat hem nu niet meer achter. Nu nog 4 uur wachten op een vliegveld waar niet heel erg veel te beleven valt. Het is echt over, laten we nu maar naar huis gaan. Op naar de kerstdagen!
Half 10 vertrokken uit AiAiba Lodge. Iets vertraging omdat we gingen wachten op wat Duitsers die iets van pech hebben met hun auto. Dan naar Okahandja en op een markt een héél groot masker en 2 beelden gekocht voor N$ 900 (zo’n 85 euries). Veel te veel, maar Luus was er even niet helemaal bij. Ach, de verkoper heeft een goede zondag. Nu nog het masker zien mee te krijgen in het vliegtuig. En inpakken!
We bellen VCR of de auto iets later dan 14.00u terug mag en dat is geen probleem. Als we maar zorgen om uiterlijk 15.15u terug te zijn. Want om half 4 is de transfer al naar de luchthaven. In Windhoek nog even bij Kentucky Fried Chicken gegeten. Toch raar dat wij alleen maar in het buitenland fast food eten. Eerder in Borneo ook eens bij de Mac gegeten, doen wij in Nederland nooit! Toen had ik er echt wel behoefte aan, maar hier niet zo. We zijn eerst langs Joe’s Beerhouse gereden, maar daar kon je alleen aanschuiven voor een buffet en daar hadden wij geen trek in. En voor het gemak maar KFC binnengegaan. En het was lekker! Iets na 3-en zijn we weer bij VCR en wordt de auto afgetankt en gecontroleerd en goed bevonden. Toch weer een opluchting, naast de tevredenheid die wij al hadden toen wij het hek binnenreden. Namelijk absoluut geen problemen met de auto gehad, géén lekke banden of andere gekkigheid. Wat niet zo gek zou zijn in Namibië. De wegen zijn beter dan verwacht, maar het blijft gravel en veel steen. Op de teller staat 3761km, waarvan zo’n 800 in Etosha! Het klinkt veel, maar er zijn hele volksstammen die in 3 weken veel meer rijden. Voor ons was dit prima zo, al kan ik me wel voorstellen dat mensen meer rijden. Het is een genot om hier door het afwisselende landschap te toeren. Om kwart over 4 zijn we dan bij het vliegveld. Het masker was al ingepakt in bubbeltjesfolie door wat aardige jongens bij VCR en wordt op het vliegveld nogmaals ingepakt. Bij het inchecken wordt ons verteld dat hij met de handbagage mee mag! Dat wordt lachen, kijken wat de stewardessen daarvan vinden. Zie het niet zitten om met iets van ongeveer 1,50 meter tussen ons in te gaan zitten. En boven ons zal hij niet passen. We zien wel. Ik laat hem nu niet meer achter. Nu nog 4 uur wachten op een vliegveld waar niet heel erg veel te beleven valt. Het is echt over, laten we nu maar naar huis gaan. Op naar de kerstdagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
