Zo kan een dinsdagochtend ook zijn

Dag 18 – 1 december 2009

Etosha – accommodatie Mushara Bush Camp

Ja hoor, daar gaat ie weer! De wekker om 6 uur, half 7 aan het ontbijt en om 7.15uur zitten we weer in de auto om naar Etosha te rijden. Vandaag vanaf ons locatie 10 km buiten het park. Bij de ingang hoeven we nu niets te betalen. Gisteren waren wij 4 uur te laat het park uit en moesten de 170 dollar (zo’n 16 euries) per dag weer betalen. Je vergunning is nl. maar 24 uur geldig. Wisten wij veel, maar als wij vanochtend terugkwamen dan mochten we erin. We hadden alleen niets op papier meegekregen gisteren, dus was het afwachten. Maar ze herkende Luus en vlot mochten wij doorrijden. En vóór 13.00uur het park uit. We hebben dus 5,5 uur. Moet voldoende zijn. Het is al behoorlijk warm en later wordt het, net zoals gisteren, bloedverziekend heet. Man o man, zomer in Nederland is er niets bij.

Onze gamedrive lijkt goed te beginnen. Er staan vlakbij de ingang een aantal auto’s en dat betekent altijd iets interessants. Een luipaard is gespot, maar niemand ziet hem. Iedereen rijdt een beetje eromheen, verrekijker in de aanslag en non-verbaal communiceren. Helaas, hij wordt niet meer gezien. Omdat het bij de ingang is rijden er veel auto’s nu om ons heen. Gisteren hebben we in hetzelfde gebied gereden en kwamen in 1,5 uur welgeteld 2 auto’s tegen. Dat maakt het hier gelijk zo bijzonder. Je kan bij een mooie spotting staan en dan helemaal alleen. Heerlijk met z’n 2-tjes en zelf bepalen wanneer je weer doorrijdt. In een groep is dat toch anders. En wij vinden vogels ook altijd wel leuk en onze ervaring is dat veel mensen dat minder vinden. Heel bizar gevoel van vrijheid om hier zo rond te rijden en gewoon gaaf. Je rijdt in Etosha eigenlijk van waterpoel naar waterpoel. Tot nu toe wel leuke waterpoelen gezien, maar de beste spottings toch daarbuiten gehad. Onze 1e poel vandaag is wel een hoogtepunt. We tellen 14 giraffes die rond de poel slenteren, proberen voorzichtig aan te gaan drinken. Anderen houden de wacht. Het blijft een geweldig koddig gezicht om een giraffe te zien drinken. De voorste benen beetje bij beetje wijder uit elkaar, dan goed door de knietjes buigen en héél alert blijven. Ook veel ander wild als kudu, impala en springbokjes bij de poel. Wij blijven hier zeker een half uur staan. Zo zijn we ook gelijk de horde auto’s van het begin kwijtgeraakt, want die hebben het eerder opgegeven en rijden in het park rond. De rest van de ochtend komen we nu niet meer zoveel auto’s tegen. Ook niet als we een cheetah zien. Ongelooflijk! Ik zei net tegen Lucien dat ik nooit geloof dat ik hier ooit een cheetah ga spotten. Vond het gebied waar we op dat moment reden absoluut niet cheetahproof. Gelukkig heb ik er geen verstand van! De cheetah ligt vlak langs de weg in de schaduw. De auto voor ons houdt het na 1 minuut voor gezien. Wat gaan die dan doen? Bomen bekijken? Maakt mij niet uit, we hebben hem weer helemaal voor ons alleen. Dan besluit hij zelf dat er genoeg foto’s zijn genomen, staat op en loopt weg. En dan ben je zo’n beest ook gelijk kwijt. We rijden naar achteren, turen wat. Maar pussycat is weg. Adrenaline begint net weer weg te stromen als we een kudde olifanten zien. En dat binnen 1 km van de cheetah. Vlak achter ons steken ze de weg over. We waren net iets naar voren gereden omdat we dachten in de weg te staan en toen besloten ze achterlangs te lopen. Terwijl je er altijd voor moet waken om niet achter je auto olifanten te hebben. Je kan tenslotte nooit weten wat ze doen, dus kan je ze beter voor je hebben. We kunnen ze weer goed bekijken en blijven lang naar eentje kijken die zich uitgebreid aan het krabben is aan een boompje. Echt lachen. Ja, je had erbij moeten zijn. Na een paar honderd meter van héél dichtbij een martial eagle. Gigantische roofvogel en van zo dichtbij krijg je niet vaak de kans om ze te zien. Onze ochtend kan niet meer stuk en aangezien het na 11 uur is rijden we langzaam weer terug naar de uitgang. 3km voor de ingang is nog een poel. Nog ff checken. Heb veel kuddes giraffes gezien, maar dit slaat alles. Omsingeld door langnekken. We tellen er 32, maar bij het wegrijden zien we dieper in het bos nog meer staan. Majestueus gezicht. Tijd dringt, toetje was heerlijk maar nu moeten we echt weg. Vlak voor 13.00uur (en 120km verder op de teller) rijden we weg. Lunchen heerlijk bij onze lodge en zitten nu vooral in de schaduw. Misschien zo een duik in het zwembad en ook misschien vanmiddag weer terug naar Etosha. Nu zijn we vooral nog moe en heel voldaan en is dit wellicht ook genoeg. Maar ons kent ons…..