Laatste etappe

Dag 21 en 22 – 4 en 5 december 2009

Erongo/Spitzkoppe – accommodatie Ai-
Aiba Lodge

’s Nachts weer bezoek van onze huisrat. Nu maakt hij jacht op de koekjes. Takkebeest! We proberen hem steeds weg te krijgen door te klappen, het licht aan te doen of andersoortige geluiden te produceren. Het helpt niet. Op een gegeven moment hoor ik hem echt zeulen met de koekjes. Licht aan en de koekjes liggen zo’n 2 meter van de tafel vandaan. Lucien gooit nu de koekjes maar naar buiten. Dat helpt! Ik hoor hem af en toe nog wel, maar is nu minder storend en kunnen wij nog even slapen. Vanuit bed een geweldige zonsopgang en dan toch weer vroeg eruit. Iets voor 8-en zijn we weer aan gekomen bij ons ontbijtplek. Eben komt ons tegemoet en geeft mij een papiertje met allemaal Herero-woorden. Dat had hij gisteren beloofd. Zijn adres staat er ook op. Ik neem mezelf voor om in Nederland een foto van hem en Lucien tijdens de wandeling uit te printen en dat naar hem op te sturen. Samen met wat Nederlandse woordjes en ook wat woordjes in Swahili. Dat interesseerde hem namelijk ook wel. Wij vertrekken na het ontbijt voor een korte wandeling op het terrein voordat wij 275km zuidwaarts afreizen naar Erongo Mountains. CCF slaan wij over. Geen zin om onze dag daarop af te stemmen. Dus rijden maar, bijna allemaal asfalt dus het gaat redelijk snel. Als je hier 120km per uur mag rijden, dan kan je ervan uitgaan dat je wel een gemiddelde haalt van 110km per uur. Want veel verkeer is er niet, dus oponthoud niet aanwezig. IPod is mee, met eigen muziek over de mooie wegen van Namibië rijden; ultieme vrijheid! Al hebben wij lang niet altijd muziek aan. Vaak genoeg stoort geluid ook je focus op je omgeving en is stilte heerlijk om in door te karren. Maar het is hier iets minder ver wegkijken en dus minder overweldigend. Al blijft het schitterend. Want de ‘Wauw’ en ‘Mijn hemels’ zijn weer niet van de lucht. Vooral niet het laatste stuk. Wij lunchen in Omaruru bij een leuke tent, Sand Dragon. Natuurlijk eten we te veel en vooral ik heb er ook last van. De laatste 50km gaat over kiezelstenen en daar is mijn maag toch even niet op berekend. Gelukkig gaat het goed. Waanzinnig gelegen lodge tegen de rotsen met wederom een overweldigend uitzicht. Het wordt bijna vervelend om te zeggen, maar iets anders kan ik er niet van maken. Zowel vanaf hun terras als vanuit onze kamer en eigen terras een schoonheid waar je stil van wordt en die ons niet verveelt. Laat op de middag gaan wij mee met de landrover over het terrein. Namibië blijft verbazen in schoonheid en afwisseling van landschappen. Nu een granietmassa afgewisseld met graslanden. Fascinerende en bijzondere rotsformaties. Je vraagt je af hoe sommige granietblokken kunnen blijven staan of balanceren zoals ze nu doen. Qua wildlife worden we verrast door giraffes en de eland die wij zien. Ook wat grappige wrattenzwijnen. Gids vertelt veel over bomen en planten en ook over de rotsschilderingen. Daar zijn er 109 van op het terrein. Hebben wij weer! De bushman van hier konden in ieder geval beter tekenen dan diegenen bij Twijfelfontein. Op een gegeven moment stopt hij op een schitterende plek. Daar kunnen wij even uit de auto om naar de vergezichten, die werkelijk weer fantastisch zijn, te kijken. Hij vraagt of wij nog wel rotsschilderingen willen gaan. Gelukkig reageren wij alle 4 negatief en blijven we hier naar de zonsondergang kijken. Pas na 20.00 uur zijn wij terug in de lodge voor het diner. We beseffen ons dat de vakantie behoorlijk op zijn eind aan het lopen is, maar zijn er niet erg bewust van. Zeker niet als je je vakantie mag afsluiten om zo’n geweldige plek als hier in de Erongo Mountains.

De volgende ochtend mogen wij uitslapen! Pas om 8 uur zitten wij aan het ontbijt om daarna héél weinig te doen. We zetten de lekkere stoelen uit onze kamer buiten en gaan daar zitten en genieten van het uitzicht, de vogeltjes, hagedissen en van de wrattenzwijnen. En vinden het heerlijk! Allebei zijn we moe en laten onze ideeën varen om vandaag naar Spitzkoppe te rijden. Mis wel een boek, want hier en nu was perfect daarvoor geweest. Maar gewoon hier zitten en van je één na laatste dag genieten is absoluut geen opoffering. Misschien dat wij vanmiddag, als het weer erg heet wordt, bij het zwembad gaan hangen. Denk dat we ons wel vermaken. Het wordt inderdaad het zwembad. Ongelooflijk hoe heet het hier kan zijn en dat het dan toch moeilijk is om erin te duiken. Maar eenmaal erin is het heerlijk en eruit komen is dan weer fris. Zeker als er een flinke wind staat zoals vanmiddag. Toch bijzonder dat het dan frisjes is, want het is errug warrum.

Zo rond zessen gaan we de hiking trail doen wat achter de lodge begint. Dat brengt ons via rotsen een stukje hoger. Ik heb mijn mobiel meegenomen voor het geval we boven wel bereik hebben. En dat hebben we! We bellen even met Leoni en de anderen. Zij vieren, voor het eerst sinds 19 jaar, Sinterklaas zonder ons. En zo zijn we er toch even bij. De wandeling, inclusief rotsschilderingen, is even heerlijk en langzaamaan kunnen wij zo afscheid nemen van een geweldig mooi en overweldigend land. Want over 24 uur is het toch echt voorbij en zijn we op weg naar Windhoek. Nu nog een avond en morgen hopelijk nog een leuke laatste dag.