Sancti Spiritus - dat is even anders

Dag 12 – 16 november Sancti Spiritus

Een kort ritje van 70km van Trinidad naar Sancti Spiritus door de vallei de los Ingenios. Het is een prachtige weg. Tussen weilanden vol met paarden en koeien, bananenplanten en steeds omgeven door bergketen (meer heuvels) Sierra Escambray. Al om 11 uur arriveren wij bij Hector in Hostal Paraiso. Tegen betaling kunnen wij bij een hotel parkeren. Onze kamer is nog niet klaar, dus wij gaan de boel verkennen. Het is een drukte van belang in een erg levendig stadje. Kakofonie van geluid en echt niet door auto's, want zoveel rijden daar niet van rond. Wel veel fietstaxi's, brommertjes, paard en wagen en wandelaars. Veel gebeurt rond en groot plein met rondom mooi bewaard gebleven en onderhouden koloniale gebouwen. Heel veel gebouwen en woningen zien er hier goed uit en maakt het een fotogeniek en charmant geheel. Ze hebben zelfs een koopgoot (!!) en veel winkeltjes. Toeristen zie je hier amper. Maar die zijn er zeker. Dat merk je als je gaat eten. In de restaurants zitten wij als toeristen allemaal.
De middag brengen wij door rond de winkelstraat. Wat opvalt is dat alles hier in cup (eenheid waarmee de cubanen voornamelijk betalen) en cuc (waar wij mee betalen) wordt aangegeven. Blijkt wel dat overal wij tot nu toe zijn geweest vooral op de toerist was gericht. Ook vallen de vele bankjes op in de stad, zeker in de winkelstraat en rond het plein Sefarin Sanchez. En het is zoeken naar een vrij plekje.

Allerleukste vanmiddag? Op een bankje zitten en mensen aan je voorbij zien trekken. Zij kijken hier ook veel naar ons. Tijd om terug te kijken. Daarna internetten we wat. Een eindelijk lukt het om ons reisverslag te uploaden. De verbinding is hier een stuk sneller dan in Trinidad. In onze hostel zouden wij ook wifi moeten hebben, maar die doet het niet. Later op de middag laten wij de cocktails weer goed smaken. Ik word er zelfs zo 'moe' van dat ik in de hostel even een flinke tuk doe.
Allerminste? Dachten de voormalige woning van de rijkste familie van eind 19e eeuw te bezoeken. Dat is nu namelijk een museum, met veel originele stukken en meubels. Kost je 2 cuc pp, maar dan heb je ook niets. Stelt heel weinig voor. Er moet een gids mee. En die spreekt nada engels. Dus ik kan nog wel wat volgen van het weinige wat zij vertelt, maar Luus niet. Snel staan wij weer in de hitte van de dag en vermaken wij ons liever op straat.

Net hebben wij in Café Real een hele goede hamburger gegeten. En hij was van een flink formaat. Ook de koffie, 0,50 cuc!, laten wij ons goed smaken. Ondertussen heb ik maar besloten om bij terugkomst tot de kerst in hongerstaking te gaan. Niet normaal waar wij hier weg stouwen. Maar de komende 9 dagen geniet ik er volop van.
Terug naar huis lopen wordt een lange exercitie. In de winkelstraat en op het plein zijn nu werkelijk alle bankjes bezet. Geen toerist te bekennen, maar de lokale bevolking wat zich hier vermaakt met elkaar, met internet, met muziek (hip hop voor de verandering). Erg leuk en er hangt een goede sfeer. Wij weten een bankje te bemachtigen en absorberen maar even een Cubaanse avond.