Herfst is gearriveerd in Baracoa

Dag 16 – 20 november Baracoa

Het heeft vannacht goed geregend. En dat vind ik het trappetje naar het dakterras wel eng, want alles is dan glad. Maar ik moet, want daar heeft Ana Maria een heerlijk ontbijtje voor ons. Als lunch krijgen wij een broodje ei als lunch mee. Want wij gaan op pad en wel naar de kloof Yumuri. Als wij om 9 uur ons melden en de 20 cuc pp betalen, vertelt de man bij Cubatur ons dat wij met z'n 4-en zijn en max 7 personen meekunnen. Maar dit is Cuba. Dus gaan wij met 10 mensen plus een gids op pad. De bergen in een 1e stop is bij en cacoaboer. Die hadden wij nog niet gehad en best even leuk om te horen hoe chocolade wordt gemaakt en cacaoboter. Die verkoopt ze in schattige houdertjes en ik hou van cacaoboter. Ik koop er eentje, maar de Braziliaan in onze groep koopt er 10 voor en hele goede prijs en weet dan niet wat ie ermee aan moet. Dus splitsen wij de potjes en de uitgave. Kerstcadeaus zijn binnen!

Had ik al verteld dat het hier momenteel veel regent? De Braziliaan is namelijk gisteren ook aangekomen in Baracoa en dan via de noordelijke route. Wij hebben de juiste keuze gemaakt, want met de auto had het niet gekund. Hij had een gedeelde taxi en die kwam niet verder dan Moa (dat is nog 74 km van Baracoa). Weg stond onder water. Daar dus uitgestapt en een trekker bracht ze door het water iets verderop. En paard en wagen bracht uitkomst, totdat die ook niet verder kon. Daarna ging ie per boot verder totdat de weg weer begaanbaar was en hij op zoek kon naar transport om in Baracoa te komen. Wij hadden gewoon terug moeten rijden en waren dan véél langer onderweg geweest dan de ruim 6 uur dat we nu nodig hadden.

Maar goed, terug naar vandaag. Wij stoppen nog bij een mooie baai en bij een natuurlijke tunnel 'the German Pass'. Je komt ze ook overal tegen. En dan zijn wij bij de rivier en kloof Yumuri. Eerst door de mensen heen díe wat willen verkopen, maar vooral kleding van je willen en zo te zien aan sommigen kunnen ze dat ook goed gebruiken. Maar ik ga niet op pad met reserve kleding. Ze zijn hier meer opdringerig dan tot nu toe meegemaakt. Meestal is een vriendelijke "No, gracias" voldoende, maar hier niet. Als ik even ga plassen, ben ik afgesplitst van de groep en staan er 7 vrouwen op mij te wachten. Willen mij allemaal ervan overtuigen om kleding af te geven. Voelt heel onprettig, omdat ik ze oprecht niet kan helpen. En ik kan ze ook niet allemaal helpen. En ze zitten aan me. Daar hou ik al helemaal niet van! Daarnaast heb ik vanochtend aan een bananen verkoper in het centrum van Baracoa ook al kleding beloofd. Ik ben blij als ik de roeiboot in mag. Wij varen eigenlijk maar een klein stukje, maar wat een mooi stukje en wat een mooi gebied is dit! Hoge wanden, ontzettend groen en de kloof is geen pad maar water. Daar kan je ook een verfrissende duik in nemen. Maar wij houden het bij pootje baden, eten ons broodje en genieten van de omgeving en van de verse cocosnoot welke net uit de boom is gehaald en voor ook onze neus wordt opengemaakt. Van bamboe wordt een rietje gemaakt en voilá...later komt hij nog terug om de cocosnoot te halveren en het vlees eruit te halen. Wat een lekkernij!

De wolken, ook de donkere, zijn wel aanwezig. Maar gelukkig op een veilige afstand, dus wij houden mooi weer. En dat is goed nieuws, want wij sluiten op het strand af. Als wij richting Yunque (de tafelberg) kijken, is het daar veel slechter weer en de tafelberg is zelfs moeilijk te zien door de bewolking. De zee is heerlijk, even lekker zwemmen en relaxen. Gelukkig voor Luus zíjn hier luie stoelen. Hoeft ie de confrontatie met zand niet (helemaal) aan.

Omstreeks half 5 zijn wij terug in het centrum. Dat was een relaxed dagje. De straten van Baracoa zijn nat en die worden nog veel natter. Wat kan het hier regenen! Begin van de avond zijn het steeds korte buitjes die gepaard gaan met een flinke wind. Tijdens ons diner (weer jammie kreeft) wordt onze tafel, wat op een veranda staat, een stuk naar binnen gezet. Later op de avond, wij zitten inmiddels met Ana Maria te kletsen op het dakterras, gaat het pad echt los. En nu komt er ook onweer bij. Snel de enge trap af. Niet snel genoeg, want wij komen zeiknat beneden. Morgen maar eens goed bekijken wat wij gaan doen. De Yunque beklimmen wordt een steeds slechter idee door de vele regen. En door mijn zeer pijnlijke knie, maar ik wil nog steeds voor een wandeling gaan. Maar dan over de flanken van de Yunque. Dan hoef ik niet zo te klimmen. Maar eerst inslapen met de regendruppels die niet zachtjes tegen je raam tikken.

Dag 17 – 21 november Baracoa
Het heeft belachelijk veel en hard geregend. Nou zijn ze hier wel wat gewend, maar zoveel? Liggend in mijn bedje wil ik niet denken aan hoe de straten eruitzien. Het blijkt mee te vallen. In Tanzania hebben wij weleens een riviertje voor de deur gehad na een goede bui. En in de Serengeti weleens uren gewacht tot het water weer zou zakken om over te kunnen steken en zelfs een jeep met toeristen zien kantelen. Maar hier valt het dus mee, al regent het nog een beetje vanochtend een dondert het flink. We besluiten wel de wandeling bij de Yunque te laten voor wat het is. Het wordt door onze gastvrouw ernstig afgeraden en ook de touroperator past heeft programma aan. En mijn shitknie werkt ook niet mee. Dat wordt dus een dag hangen, rondlopen, terras en mensen kijken. Het rondlopen word je een beetje triest van. Het stadje ziet er niet uit en het hoeft en kan er niet uitzien als bij ons in Nederland. Mensen hebben niet de mogelijkheden om hun huizen beter bewoonbaar te maken. Geen geld, maar ook zeker geen materiaal. Maar je kan wel je rotzooi opruimen. Overal ligt (rottend en dus stinkend) afval en puin. Je ziet veel mensen practicing the fine art of doing nothing. Het lijkt er erg op dat je dan samen je straat wel schoner kam houden. Dat zou een hoop schelen. Zeker hier, waar ze aan de kust wonen en overal mooi zicht op de baai en heuvels hebben. Nu trekt de rotzooi vooral de aandacht. Er staan ook flats waarvan ik schrik dat er nog mensen wonen. En ik schrik niet snel.
De mensen zelf? Zien er, zoals vaak in zulke omstandigheden, schoon en verzorgd uit. En zijn héél vriendelijk. In Amsterdam pieker ik er niet over om in soortgelijke wijken te gaan rondlopen, maar hier voel ik me veilig.

Eén man hebben wij eergisteren mee gepraat op het centrale plein. Ik wil geen bananen kopen, maar wil wel ruilen voor wat kleding. En dat heeft hij het allerliefst, zoals velen hier die het duidelijk minder hebben. Zeggen ook allemaal dat ze geen eten nodig hebben, maar kleding. Moeilijk aan te komen en voor de gemiddelde Cubaan niet te betalen. Ik spreek af tussen 17-18 uur te proberen op het plein te zijn. Maar gisteren heb ik dat niet gedaan. Wij waren laat terug en toen regende het ook flink. Vandaag de kleding meegenomen en de arme man had tot 19 uur op mij gewacht. Terwijl hij liever voor het donker transport regelt om thuis in de bergen te komen. Ik verontschuldig me, hij is hartstikke blij met de kleding en wij hebben bananen. Kan na ruim 2 weken geen banaan meer zien, maar uiteraard neem ik ze aan. Hij loopt een steegje in om in alle rust te bekijken wat ie heeft gehad. Het is allemaal vrouwenkleding en maar 1 overhemd. Maar Luus heeft wel een iets ander formaat dan de beste man, dus dat gaat hij nooit passen. Wellicht kan hij wel het eea als ruilmiddel gebruiken.

Vanmiddag is het park ons domein. En zien wij verder wel wat er gaat gebeuren.