Bye, Bye WiFi

Dag 9, El Castillo

De wekker staat om 05.00 uur. Maar dat is voor watjes! Wij staan er al om 10 voor 5 naast, ggrrrr. Maar het is voor een goed doel. Vandaag verlaten wij San Carlos en gelukkig toch met een goed gevoel. Het is hier arm, erg arm en wij vragen ons toch af hoe dat kan en komt. Met zoveel moois om zich heen, toch een behoorlijk infrastructuur en in basis (voor ons als leek te zien) niet heel erg groot verschil met Costa Rica. Hoe komt het dan dat er niets iets gedaan kan worden of anders georganiseerd zodat iedereen het iets beter heeft? Maar ja, wij zijn geen economen of marketing goeroes. Lijkt mij een mooie uitdaging voor iemand die daar interesse voor heeft.

Terug naar vanochtend. Voor half 6 zitten wij in de auto, sleutel afgeven en weg. Dachten wij......diegene die de sleutel in ontvangst neemt wil checken of alles betaald is. Uitleggen dat het zo is, wordt niet geloofd. De buren, een paar bruiloftsgasten met de nodige drank op, komen helpen en ietwat vertalen. Ik versta redelijk Spaans, maar sommige zaken duidelijk maken is niet altijd even gemakkelijk. Wij hebben ook nog wel even tijd, maar daar heeft Luus toch geen boodschap aan. Hij kan ze wel afschieten, zeker als ze nu ineens een voucher willen zien wat 2 dagen geleden niet nodig was. Maar goed, uiteindelijk uiteraard alles in orde. Excuses aanvaard en naar de haven. Stipt om 06.00 uur vertrekt de boot om 2 uur later in El Castillo aan te meren. Een mooie tocht de rivier af in de ochtendzon. Af en toe stoppen wij om mensen uit te laten stappen of juist aan boord te laten komen. Of om 7 uur bij Sabalos, waar de kapitein en ander personeel zeer efficiënt ontbijt inslaan. En die zitten dan lekker zo vroeg een Nicaraguaans ontbijt op te peuzelen, Gallo pinto (rijst met bonen) met gebakken kip. Het is toch heel handig hier dat je Spaans spreekt én van rijst houdt.

Onderweg uiteraard geen tijd om foto's te maken of uitgebreid wildlife te spotten. Maar wij zien wel van alles rondvliegen en als wij even langzamer varen zien wij een schildpad en dan eindelijk een kaaiman. Direct na de kaaiman een flinke klap tegen de zijkant van de boot. Een hele grote vis die uit het water springt en denkt 'chips, een boot!'. En geen lullig visje van 30cm, maar ik denk toch echt minimaal een meter. Commotie aan boord natuurlijk. Waar wij trouwens wederom als enige toeristen op zitten.

Voor 8-en zijn we er. Gauw naar Luna del Rio, waar wij een kamer mogen uitzoeken. Zijn toch de enige gasten. Wij kiezen voor de mooiste, met terras aan het water bij de stroomversnelling. Wel een herrie, ik denk steeds dat de airco aanstaat, maar een hele aangename herrie. Een mooie plek, met aardige mensen en ook het dorp straalt een bepaald soort ontspannenheid en vriendelijkheid uit. Zittend op ons terras of op een terras, ook hier moet veel gegeten worden en het is allemaal lekker, overdenken wat wij willen doen. Informatie inwinnen. Prijzen van de tours vallen flink tegen, maar ja....wij zijn ook steeds met z'n 2-en en dan kan je de kosten van de boot niet delen. Wij zijn hier nu een hele dag en hebben wel wat toeristen gezien (6 anderen), maar veel is het niet. Terwijl langs het smalle straatje van El Castillo meer dan genoeg hotels, hostels, restaurants en weer de vele winkeltjes staan. Komen die hotels en restaurants ooit vol? Ik kan het mij bijna niet voorstellen.

Net een koude fanta en koud biertje gehaald (totaal € 1,30) en weer lekker op ons terras chillen. Life is a bitch.