Vochtig warm

Dag 7 – 16 september 2010
Capileira – Pórtugos, 12 km, 5.15u incl. pauzes

Het is bewolkt, zwaar bewolkt. Van de blauwe lucht van de afgelopen dagen is niets meer te merken, ook niet van de hoge temperaturen. Om te wandelen zou dit niet erg moeten zijn, als het maar een beetje droog blijft.
Bagage afgegeven, want die wordt voor ons naar Portugos gebracht. Onze rekening betaald en iets voor half 10 de benenwagen genomen. Vandaag dus op naar ons volgend hotel. We lopen van dorp naar dorp. Eerst dalen naar Bubion, daar zijn we gisteren ook even geweest. Dus daar gaan we snel doorheen. Vanaf hier gaat het een stukkie omhoog naar Capilerilla. En we blijven klimmen, zelfs even naar 1600 meter, om naar lager gelegen Pitres te dalen. Hier lopen we ook ineens door hele andere begroeiing. Het zijn brede zandpaden waar auto’s overheen rijden. Waarschijnlijk om bij de vele olijfbomen te komen die hier staan. Ook staan er veel dennenbomen en het blijkt een Corsicaans dennenplantage te zijn. In Pitres doen wij samen met Dymphena (ik schrijf het vast niet goed, maar in ieder geval de Amsterdamse) een bakkie. Na een half uur rusten gaan wij met z’n 2-tjes weer op pad om de rest van de dag onze loopmaatje onderweg niet meer te zien.

Ondertussen is het half 1 geweest en begint de maag te rommelen. In Mecina nog net iets te vroeg om te eten, maar in Ferreirola toch echt op zoek naar voedsel. Er is één gelegenheid en gelukkig hebben ze heerlijke tosti’s. We zitten net als het zachtjes begint te regenen. Dat zat er dik in. Een uur lunchpauze helpt niet om de regen te verdrijven, maar het spettert vooral. Dus we pakken de rugzakken in, maar gaan zelf zonder poncho weer op pad voor de laatste 3 kilometers. Klim kilometers zouden het moeten zijn. We zitten hier namelijk op 1005 meter en moeten eindigen op 1303 meter. Al gauw bereiken we het één na laatste dorpje, Atalbéitar (ook al zeer rustig en niemand te bekennen), en klimmen verder naar onze eindbestemming. Laatste stuk is inderdaad behoorlijk steil, maar het ging als een speer. Helpt ook mee dat het niet zo heet is en gelukkig ook niet aan het doorregenen. Dus de poncho’s kunnen opgeborgen blijven.
Iets voor 14.45u komen wij dan in bij Hotel Nuevo Malagueno en worden vriendelijk ontvangen. Wel wat anders dan in Meson Poquira. Onze koffers zijn er ook al, dus we kunnen zo naar boven en douchen. En nu op ons balkon genieten van een drankje en een fantastisch uitzicht over de bergen. Het is nu wel opgehouden met regenen, maar koud is het wel. Gies heeft eindelijk haar lange mouwen uit de koffer kunnen halen.