Zweten in de bergen

Dag 6 – 15 september 2010
Capileira rondwandeling, 8 km, 4.20u incl. pauzes

Een goede nacht gehad met een onrustige start. Vooral omdat wij aan de doorgaande weg slapen waar ook nog veel terrassen zijn. En al gaan wij na 12-en slapen, niet iedereen doet dat. Het gaat beneden nog wel even door. We sluiten op een gegeven moment de deuren, dat scheelt. Dan maar geen frisse lucht vannacht. Eerst heeft Luus een hoestbui en als dat begint af te nemen kan ik niet achter blijven. Wat kan je toch moe worden van jezelf……

Om 9.20 uur beginnen wij met lopen. De oorspronkelijke route is niet te doen door hevige regenval afgelopen maart. Er schijnen behoorlijk wat paden weggevaagd en/of beschadigd te zijn waardoor je maar een klein gedeelte zou kunnen lopen. SNP geeft 2 alternatieve routes, die deels over eenzelfde weg teruggaan. Wij gaan voor de route van ongeveer 8 kilometer. Is niet veel, maar een goede om wellicht in te lopen en weer te wennen aan het bergwandelen. Wij slapen vanavond in hetzelfde hotel, dus het is een rondwandeling.

Het is heerlijk weer als wij beginnen, al hebben we wel direct korte broek en t-shirt aan. En wennen is het zeker! Je zekere tred vinden, vertrouwen hebben in je schoenen en gewoon gaan. Want vlak is het niet. Het is flink stijgen en dalen, met hele steile stukken erin. Al gauw bereiken we Bubion, het volgende dorpje. Vanaf daar de verlenging naar Pampaneira. Dat is maar 1 kilometer verder maar je maakt daarbinnen 200 hoogtemeters. Tenminste, we dalen nu alleen die meters. Zo meteen moeten wij dezelfde weg terug en gaan klimmen. Achteraf gaat dat weer gemakkelijker dan het dalen. Ik trap er iedere keer in dat dalen relaxter is. Zeker met mijn rottige knie klim ik veel liever (zeg ik nu…).
In Pampaneira natuurlijk een terrasje gescoord en op weg terug. De zon brandt ondertussen op de flanken waar wij lopen, dus het luie zweet mag ons lichaam uit. We zijn net het dorpje uitgeklauterd als wij erachter komen dat onze kaart en route nog op het terras ligt. Lucien loopt snel terug. Weer een flink steil stuk dalen en klimmen. Hij komt een kwartier later dan ook volledig nat van het zweten terug. Dat gebeurt niet weer, schat ik zo in.
Het landschap is hier al geweldig en de witte schattige dorpjes tegen de bergen aangeplakt geeft een fantastisch gezicht. Het lopen is hier al uitdagend en belooft wat voor de komende dagen. Zo’n 1,5 kilometer voor het eind komen wij onze Amsterdamse tegen. Gisteravond in het restaurant leren kennen en ook zij doet de SNP-wandeling. Zij heeft vanochtend besloten toch de onbegaanbare route te proberen en was verdwaald. Ze zag wel steeds de dorpjes liggen, maar kon er moeilijk komen. Ze heeft veel door brandnetels en braamstruiken gelopen. En heeft daarmee ook haar armen, benen en zelfs haar neus helemaal opengehaald. Ze ziet er ook niet uit. Overal zit een beetje bloed en de vliegen hebben haar gevonden. Ook heeft ze capriolen moeten uithalen om de rivier over te steken. Gelukkig kan zij en wij natuurlijk ook er hartelijk om lachen. Er komen nog een paar dagen dat wij alternatieve routes moeten nemen door dezelfde regenval. Hopelijk is zij dan niet meer zo eigenwijs.

Het is ondertussen goed heet geworden. En de laatste 2 kilometers is alleen maar flink stijgen. Bij mijn gaat het lampje uit zo’n 800 meter voor het einde. Het is dus nog even vechten en wat duurt 800 meter dan lang. Pole pole ga ik naar boven. Eenmaal in Capileira, het is dan bijna 14 uur, ploffen we neer bij Bar El Tilo voor onze lunch. De kroketjes (op z’n Spaans) en de lamskoteletten gaan er goed in. Om kwart voor 4 zitten wij bij het zwembad. Luus duikt er natuurlijk bijna direct in. Het water is namelijk héél errug koud. Ik ben niet zo stoer, dus verder dan mijn kuiten ga ik niet.

Een heerlijke dag en wat zijn wij weer blij om in de natuur te zijn en dat wij hier mogen struinen. Morgen op naar Pórtugos.