Toch nog een stukje berg

6 augustus 2011

Na een gezellige terrasronde gisteravond (ik was iets te vrolijk door teveel mojito) en een lekker etentje (maar viel een beetje tegen door de drukte en gebrek aan interesse van de bediening) hebben wij de wekker om 7 uur gezet. Want als het mooi weer is en de zee rustig, dan willen wij toch proberen weer naar Lajes te rijden en wederom proberen walvissen te gaan zien. Al is de weersverwachting voor vandaag niet gunstig. Er zou veel regen gaan vallen en de ‘walvisorganisatie’ had er ook een hard hoofd in. Maar ja, tegelijkertijd zeggen ze dat dit de Azoren is. Dus je weet het nooit. Er ligt hier nog wel een uitdaging voor de ambitieuze Erwin Krollen onder ons.
Terug naar 7 uur. Luus gaat eruit, kijkt naar buiten en besluit weer in bed te gaan. Het ziet er pot- en potdicht uit. Definitief maar de walvissen laten varen. Eerst nog even slapen en dan bedenken we wel wat te doen. Pas om 9 uur schrikken we weer wakker en wat blijkt……..de zon schijnt volop! Al ziet de zee er niet echt rustig uit. Nee, niet weer gaan denken aan de walvissen. Kan niet meer en onze tijd komt nog wel. We troosten ons met de gedachte dat wij al 2x eerder walvissen hebben gezien. Dat zeggen we vandaag ook een paar keer tegen elkaar. De kracht van het herhalen.
Tijdens het ontbijt weten wij nog niet wat te doen vandaag. Het enige wat wij weten is dat wij zo in moeten pakken en uiterlijk half 5 op het vliegveld moeten zijn. Wij besluiten maar wat vulkaanmeertjes te gaan bezoeken en kijken hoe de dag loopt. Om kwart over 10 checken wij uit en gaan op pad. Het is schitterend weer, al zie je de berg niet door alle bewolking. Al lijkt de bewolking nu veel meer landinwaarts te hangen. Als wij via de noordelijke zijde om de berg rijden zie je de berg ineens wel. Alle wolken blijven dus steken aan de westelijke kant. Wij nemen de afslag naar het basiskamp van de berg. Daar heb je ook een uitzichtpunt. Niet dat wij denken daar iets van een uitzicht te gaan zien, maar even de sfeer proeven. Het is een geweldige mooie rit (weer tussen hagen blauwe hortensia’s) naar 1233 meter, waar het ‘maar’ 19 graden is. De berg laat zich héél af en toe zien en het begint te kriebelen. De begroeiing en het landschap lijkt op de Kilimanjaro en ik zie Lucien denken ‘Zullen we?’. Omdat hij het niet zegt, zeg ik het dan maar. ‘Zullen we een stukje naar boven lopen?’. Dat ziet Luus wel zitten, maar zoals altijd maakt hij zich dan gelijk zorgen over daarna douchen, op tijd komen……..bla, bla, bla. De top zullen wij niet kunnen halen, maar laten wij afspreken dat wij tot half 2 naar boven lopen (het is nu 11.00u). Dan hebben wij tot half 4 om beneden te komen. Onderweg springen wij in een natuurlijk zwembad, die hebben zij hier overal. En misschien hebben ze ook wel een douche. Frisse kleertjes aan en dan ben je gemakkelijk om half 5 op het vliegveld. Als het aan mij ligt zijn we pas om 5 uur op de luchthaven, maar dat kan ik die jongen niet aandoen. Hij gaat akkoord, maar tot 13.15 uur klimmen en dan terug. Onderweg probeer ik nogmaals half 2 te regelen, tevergeefs. Maar we gaan het doen. Dit past ons beter dan rondrijden en bezienswaardigheden bekijken. Ongetwijfeld ook heel mooi, maar dit is ons ding.
Wij kleden ons om en verruilen slippers voor wandelschoenen en hemdjes voor t-shirts. Geen eten, behalve chips, bij ons en ook geen water. Gelukkig kunnen wij hier water kopen en ook twix en snickers. Een gebalanceerd bergdieet. Dan registreren, melden hoe laat wij terug denken te zijn en je krijgt ook nog een walkie-talkie mee in het geval van nood. Ze laten hier weinig aan het toeval over.
De klim is fantastisch en moeilijk. Het is echt klauteren en je bent gewoon blij als je even 3 meter een normaal ‘vlak’ stuk hebt. Persoonlijk vind ik dit moeilijker dan de Kili. Al loop je hier wel van paal tot paal, maar het pad van paal naar paal moet je zelf maar een beetje verzinnen. Door het mooie weer kunnen wij meestal ook de volgende paal (het zijn er 45) zien en dat vergemakkelijkt wel de boel. Als wij even onderweg zijn, zien we dat de wolken nu van beneden komen. Hè?? Ja, wij snappen het ook niet. Maar wij lopen nu boven de wolken en in de zon. Waar wij eerst constant zicht hadden op zee en op het basiskamp zien wij nu helemaal niets meer onder ons. Zorgen voor later, eerst een stuk naar boven. Mijn bovenbenen knappen na het geintje van gisteren. Luus voelt zijn kuitjes. De moeilijke stukken klimmen geven gelukkig zoveel afleiding dat wij dat alleen tijdens de korte drinkpauzes voelen. Bij paal 25 houden wij het voor gezien. De wolken hebben ons trouwens net ingehaald en ook de zicht naar boven is nu beperkter. En het is tijd………hoe hoog zouden wij zitten? Dat weten ze beneden vast wel, niet dus. De weg naar beneden is nog moeilijker, zoals altijd. En we moeten door de bewolking heen wat vochtig en een stuk kouder is. De benen protesteren heftig en ook mijn knie (en later de knie van Lucien) vindt het ook niet grappig meer. Ik glij ook 2x uit door de modderige ondergrond en even concentratieverlies. Hoort er allemaal bij. Op een gegeven ogenblik moeten wij ook de windstoppers aan. Wellicht te warm, maar wij hebben flink gezweten en het waait nu hard en dat is niet fijn. Uiteindelijk zijn wij nog vrij rap beneden en om 15.10 uur checken wij uit. De hele vieze schoenen uit en door de bewolking naar beneden rijden. Iets voorbij Sao Roque vinden wij inderdaad een zwembad met (koude!) douche, we tanken en zijn om 16.20u op de luchthaven en staan als enige in te checken. Verhuurbedrijf van onze Fiat Punto is pas om 5 uur open. Dus buiten nog maar even wachten, chips eten en wat lezen. Auto inleveren gaat soepeltjes, door de douane en naar ons vliegtuig lopen en iets voor 18 uur verlaten wij Pico. Een half later landen wij op Sao Miguel, het grootste eiland van de Azoren, halen de auto (een mooie VW Polo) en voor 19 uur zitten wij alweer in de auto. De weg naar ons appartementje in Ribeira Grande is zo gevonden. Casa Pico Arde is geweldig mooi, een ruim Ikea-appartement met een heerlijk veranda. De eigenaren zijn supervriendelijk en vertellen ons waar wij het beste vis kunnen eten. Ik zou er zelf nooit naar binnen gaan, maar wij eten het lekkerste van de hele vakantie. Goh, wat kan eten toch lekker zijn!!! Wij krijgen 5 verschillende soorten gegrilde vis en smullen voor 23 euries. Dat is incl. 3 biertjes, 1 drankje voor mij en 2 koffie. En, zoals gebruikelijk hier, inclusief brood en kaas. Meestal betaal je daar zo’n 2 euro voor, zo ook hier. Terug in ons huisje gaan wij nog even buiten zitten. Ik lees mijn boek uit en zit nu dus ons dagboek bij te werken. Morgen op tijd eruit. Het is onze enige volledige dag hier en daar gaan wij volop van genieten. Oh ja, één nadeel………ons huisje heeft geen airco. Een beetje jammer………..