Modder en crocs

Dag 11, El Castillo op 10 november 2015

De nieuwe wekker heet regenbui. Om half 6 begint het met storten en omdat ook wij hier als dak golfplaten hebben, wordt zelfs het lawaai van de rapids overstegen door de regen. Tot ongeveer half 10 blijft het wel regenen. Dus rustig wakker worden, laat ontbijten (8.00u) en op ons terras wat lezen en hangen. En eindelijk ook iets afgekoeld. Om 13.30 uur varen wij naar natuurreservaat Indio Maiz om bij Bartola te gaan wandelen. Kaplaarzen aan, want onze bergschoenen schijnen niet voldoende te zijn. En die waren echt niet voldoende geweest!

Eerst weer een prachtige boottocht naar refugio Bartola. Wij moeten apart entree betalen, $ 3 p.p., daarnaast betaal je nog toegang voor de boot in het reservaat en je moet toestemming hebben van de soldaten hier om daar aan land te gaan. Een hoop administratie dus. Onderweg varen wij op een gegeven moment ook langs de landsgrens met Costa Rica. Wij blijven zelf op het water en dat is Nicaragua. Eenmaal aangekomen bij de start van de wandeling, blijkt al na 2 stappen dat kaplaarzen geen overbodige luxe is, maar pure noodzaak. Vanochtend heeft het ook best lang geregend, dus modder all over the place. Af en toe zak je weg tot randje kaplaars en ik ben toch wel blij dat ik nog een lange broek heb gescoord in El Castillo. Mijn wandelbroek ligt vies te zijn in San Carlos, en helemaal vergeten mee te nemen. Hier dragen en verkopen ze eigenlijk alleen maar spijkerbroeken. Wij worden naar een aftands huisje gestuurd en daar heeft zij allemaal 2e hands kleding. Zo te zien wat toeristen achterlaten. En daar zit precies één lichte (en fijne) broek voor Giessie bij. En dat voor 50 cordoba. Omgerekend ongeveer € 1,50.

Terug naar de wandeling door beschermd gebied wat (nog) niet is verpest door ons. Dat willen ze hier ook zo houden, want het schijnt wat ecosysteem betreft, één van de belangrijkste wouden te zijn. Door de vele bijzondere planten en bomen en de wildlife wat hier voorkomt. In de bufferzone is cacao het belangrijkste product. Wat grotendeels wordt verkocht aan de Duitsers. Ritter sport chocola komt hier vandaan. Maar het woud zelf is onaangetast en verschrikkelijk mooi, ruig en modderig. Mag wel een wonder heten dat ik niet gevallen ben. Ik vind het wel een mooie gelegenheid om mijn onhandigheid te bevestigen, maar gelukkig.....na het verhaal van Orlando, de gids, om geen planten en bomen aan te raken (er kan van alles giftig zijn), durf ik ook niets meer te gebruiken als hulpmiddel of strohalm.

Qua beesten zien wij niet veel. Wel 2 gifkikkers, eentje daarvan is alleen al dodelijk als hij je aanraakt. En ze zijn maar een paar centimeter groot! Nog wat apen en in de hoogte een toekan en wat dichterbij een mooi vogeltje, de Trogon, familie van de quetzal. Als wij net bij de boot terug zijn, begint het te regenen. Hopelijk niet al te lang, want vanavond op zoek naar kaaimannen.

Dat is dus douchen, eten en het is alweer tijd. Het is héél donker op het water, dat maakt het ook wel spannend. Iedereen hoofdlampen op en de oevers afstruinen. Al gauw zien wij oranje lichtjes branden, de ogen van een kaaiman. Eropaf, maar hij is dan al weer weg. Dat gebeurt zo'n 12-15 keer, maar een kaaiman zien of vangen lukt niet. Al doet onze crocodile dundee vreselijk zijn best. Hij pakt op een gegeven moment wel een baby kaaiman en later eentje van 8 maanden. En kunnen wij die van heel dichtbij bekijken. Voorzichtig legt ie ze ook weer terug in het water. Dat doet hij later ook met een kikker en een Jezus lizzard wat hij laat zien. Die gozer heeft ongelofelijke scherpe ogen. De oranje ogen in het donker van een kaaiman zien wij wel, maar dit allemaal? Op een gegeven ogenblik duikt hij zelfs het wat in. Hij zag een 'echte' kaaiman net van de oever wegzwemmen. Hij heeft zijn staart te pakken, maar de kaaiman is sterker en wint. Al met al een spannende tocht in het donker, maar niet het geluk wat je dan nodig hebt. Maar het geeft niet en is een mooie afsluiter, na wat rum en limoncello, van de dag.