Zwarte piste

Dag 3, Leon - Cerro Negro

Waarom gingen wij ook alweer op een board van een vulkaan? Omdat het kan? Omdat wij er nu toch zijn? Omdat het gaaf lijkt en dus een kick? Geen idee, maar wij hebben het gedaan! En dat viel niet mee voor Gies. Maar eerst de ingrediënten. Je rijdt zo'n 45 minuten van Leon af. Laatste half uur over onverharde (lava) paden, tussen boerderijtjes. Geen mooie boerderijen zoals bij ons, maar de vervallen houten huisjes met wat vee waar mensen proberen een bestaan op te bouwen. Het is maandag, maar veel kinderen op het land aan het werk of lopen met de koeien rond of rijden op de ossenkar met wat producten. Zo ongeveer. Dat is hier wel mooi. Al vele soorten vervoer gezien. De jeeps, pick-ups naast de brommertjes, fietsen, riksja's (met en zonder motor), paard en wagen, ossenkarren, cowboys en de benenwagen. En ze gebruiken allemaal dezelfde wegen. Of het nou hier achteraf is of op de snelweg of in het centrum van de stad. Als je maar van A naar B komt.

Terug naar Cerro Negro (zwarte berg). Want zo heet de vulkaan waar wij vanaf gaan sleeën. Het is één van de jongste vulkanen van de wereld en daarom ook nog zo zwart van de lavazand en steentjes. Het is van beneden een indrukwekkend gezicht, als je bedenkt je dat daar vanaf moet glijden. Na een snelle stop bij de rangerstation gaan wij op pad. Je krijgt een houten board met metalen onderkant en een rugzakje met je overall, handschoenen en bril en gaan. Het is ongeveer een uur klimmen. De board is gelukkig niet zwaar, maar wel vreselijk onhandig! Ik begrijp best weer waarom ik op wintersport op de piste wenst te verblijven. Maar goed, het begint voorspoedig maar binnen no time ben ik (Gies dus) buiten adem. Gelukkig roept net op dat moment onze gids dat wij even een paar minuten rust nemen. Poffertjes, close call. Goed even op adem komen. Lijkt aardig te lukken, maar de pret duurt maar even. Wij zijn een kwartier (!!) onderweg en ik ben kapot. Luus huppelt vrolijk door en druk pratend met de gids, dus die heeft weinig door. Even later moet ik toch de rest van de groep laten voor gaan. Frustrerend! Maar het boeit mij op dat moment helemaal niets. Luus ziet nu dat ik achterblijf en de schat komt naar mij toe en neemt mijn board over. Daar had ik niet echt last van, maar het scheelt natuurlijk wel. Feest is daarmee niet over. Ik kom gewoon niet meer op adem en dan is nog ruim een half uur klimmen een hel. Één keer eerder is dit mij zo zwaar overkomen en dat was in Nieuw Zeeland, Tongariro. Diegenen die erbij waren, weten nog wel hoe ik eraan toe was. Dit kwam dichtbij. Om de 2 à 3 minuten moet ik stoppen en mijn adem zoeken. Ook op de gemakkelijke passages. Gelukkig komt aan alles een eind. En eindelijk ben ik boven. Daar bekijken wij eerst de kraters. Wonderschoon, rode en zwarte kraterranden met lavarotsen eromheen en hier en daar rook uit de grond. Bijna vind ik het de moeite waard dat ik mijzelf omhoog heb gehesen. Bijna.....

En dan is het tijd om onze ADO-overall aan te trekken en naar beneden te glijden. Een glijbaan van 500 meter met een hellingsgraad van 45%. Hhmmm, best steil als je zo bovenop staat. Goed de instructies in de oren geknoopt, bril op en Luus mag beginnen. Helaas zie je hem alleen de eerste 100 meter en daarna glijdt ie, buiten gezichtsveld, verder. De gids zwaait als de volgende mag. Lucien is goed naar beneden gegaan en niet al te gek, volgens hemzelf. Hij was boven wat voorzichtig, maar daarna gecontroleerd toch rapido naar beneden. Ik ga als laatste van onze groep. En het is toch echt mijn dag niet! Als een slak glij ik. Wat ik ook probeer, voeten op de board, naar achteren hangen, echt heel snel en spectaculair wordt het niet. Ik ben in ieder geval veilig beneden. Iedereen ziet zwart van het lavazand en alles voelt smerig.

Om half 1 zijn wij weer terug in het hotel en duiken bijna linea recta het zwembad in. Heerlijk!! Douchen en de stad in. Een heerlijke, relaxte lunch op het plein. Wat rondlopen en een veel te dure bodylotion gekocht. Onder dwang moet ik hierbij zetten dat ie duurder was dan de schoenen van Lucien. Bij deze......nog maar een terras en nu maar weer extra uitrusten op onze kamer voordat wij zo gaan eten bij El Bodegon. Een tip van de receptioniste, dus wij waren benieuwd. Oh ja, en even wachten tot de tropische stortbui over is.