Safari en klimgeiten

Gelukkig, het is iets later geworden. Was nog pikdonker om 5 uur, dus nog even omdraaien. Om 7 uur zitten wij dan in de auto voor onze ochtendsafari. Wij zitten met ons huisje aan de Athabascarivier. Een fantastische plek om lekker te zitten, naar het water kijken, komen regelmatig rafters voorbij en gisteren daar een beer gezien. Nu zijn wij seconden onderweg als wij daar een wolf zien. Hij is mooi en eet rustig door terwijl ik in het flauwe licht een goede foto probeer te maken. Goed begin!! En heerlijk rustig op en langs de weg, dus wij kunnen alle kanten op als hij besluit heen en weer te gaan lopen. Wij gaan verder richting Maligne Lake. De hemel is nog absoluut niet blauw en het is koud (4 graden) en toch slippers aan :-) Het zou mooi weer worden, dus daar gokken we maar op. Het duurt even, maar dan zien we een coyote over de weg lopen. Ook schijt (óók letterlijk) aan ons, dus wij kunnen hem uitgebreid bewonderen. Het is hier ook nog rustig, dus Luus kan geen file veroorzaken met zijn snelheid. Kreeg ie gisteren wel voor elkaar, lachen..... Om 8 uur spreken wij af om kwart over 8 te keren. En dan komt een zwarte beer aandacht vragen. Wat een bofkonten zijn wij toch dat wij mogen genieten van zulke dieren. Winnie eet wat en duikt dan het bos weer in. Wij gaan ook maar eten. Bij Bear's Paw halen wij de lekkerste koffie tot nu toe en na het ontbijt hebben wij zowaar met zijnpa en ma Giel via skype contact. Toch eindelijk gelukt! Zij hebben zelfs een wekker staan met onze tijd in Canada. Het wordt steeds blauwer, dus plan a gaat in werking. Er is hier een gondel, Jasper tramway, en die brengt je in 8 minuten van 1200 meter naar 2267 meter. Vanaf daar schijn je een mooi uitzicht te hebben op omringende bergen en zeker op een heldere dag schijnt dat majesteus te zijn. Als je boven uitstapt kan je verder naar de top aldaar en die ligt op ruim 2450 meter. MAAR....je kan ook naar boven lopen. Kost je tussen de 3 en 5 uur. Terugweg gaat met de gondel. En dat is precies wat wij gaan doen. Alles wat ik bij me heb wat warmte geeft doe ik aan (naïef geweest met pakken en bijv. thermoshirts vergeten), want echt lekker is het nog niet. Wij parkeren de auto bij de gondel, maar de wandeling begint zo'n 2km terug. Wij liften en dat gaat vrij vlot. De hike is pittig en om veel plekken héél steil. Maar goed te doen en het weer gaat snel meewerken. De zon schijnt volop. Laag voor laag gaat uit en de vergezichten worden steeds imposanter. Ook hier veel rotsen. En die zijn groot! In Lemele hebben wij ook één dikke steen en die wordt ieder jaar schoongemaakt. Denk niet dat ze dat hier doen. Maar mocht Lemele ooit nog één steen willen, hier liggen er genoeg! Als wij boven de boomgrens komen wordt het alsmaar mooier en de bergmarmotten begroeten ons. Nadeel van zo hoog en open...het is door de wind kouder. En aangezien wij flink bezweet zijn voelt dat niet fijn. Na 2.45 uur stappen, met een vreselijk steil stuk op het laatst, zijn we bij de gondel. Lekker! Uiteindelijk laten wij laatste 1,5km schieten. Dat is de route naar de top. Ten eerste omdat wij het héél koud hebben en ten tweede omdat het druk is met de gondelmensen. En wij vinden het wel mooi zo. Boven is het dan 5 graden, terwijl het beneden 17 graden is. Gondel in! Luus had misschien wel liever naar beneden gelopen, want gondels zijn niet zijn hobby. Maar het gaat uitstekend. Wij belonen onszelf met cola en chips aan de waterkant en koken weer zelf. Een prima zalm met ovenfrites en doperwtjes is het geworden. Inpakken en morgen weer vroeg op pad voor weer een safari. En daarna.........the Icefields Parkway. Wij waren benieuwd.